Και ο Θοδωρής Ψαλιδόπουλος αποχαιρέτησε τον Βασίλη Δεδούση

[dropcap]O[/dropcap] Επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Η Καλλιθέα Μπροστά» Θοδωρής Ψαλιδόπουλος αποχαιρέτησε τον Βασίλη Δεδούση με ένα ποίημα!

«Σήμερα, στην Καλλιθέα, γυρίζει μία ακόμη σελίδα της σύγχρονης διαδρομής της. Πιο πολύ, όμως, από τον τερματισμό και την αποτίμηση της δημόσιας συνοδοιπορίας με τον Βασίλη Δεδούση σήμερα, στην Καλλιθέα, κλείνει ένα από τα φύλλα της καρδιάς της. Διότι, πιο πολύ από τον επώνυμο παράγοντα της δημόσιας ζωής της, η Καλλιθέα αποχαιρέτησε έναν καλό άνθρωπο.

Στη μακρόχρονη και εξαιρετικά επίπονη διαδρομή, η οποία μετέβαλε την Καλλιθέα από προβληματική προσφυγική συνοικία της Αθήνας σε πραγματική πόλη, ο Βασίλης Δεδούσης και η γενιά του είδαν μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο, το ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Την κατανόησαν ως συμπαραστάτη στην προσπάθεια των ανθρώπων να αναβαθμίσουν τη ζωή τους στον τόπο, όπου κατοικούν, στήριγμα μιας ζωής γεμάτης από αγωνίες για το παρόν και το μέλλον. Προτού καταστήσει αυτόν το στόχο, πολιτική πεποίθηση, ο Βασίλης Δεδούσης είχε παρακινηθεί από έμφυτο ανθρωπισμό. Αυτόν υπηρέτησε με συνέπεια, μέσα και έξω από το Δημοτικό Συμβούλιο.
Αυτή η επιλογή πρέπει σήμερα να προχωρήσει. Να επαναφέρει τον άνθρωπο και τις ανάγκες του στο επίκεντρο της δημοτικής δράσης, του ρόλου και της αποστολής της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Να τα καταστήσει το κριτήριο για την οριστική υπέρβαση των τεράστιων δοκιμασιών, τις οποίες η κρίση των δέκα περίπου τελευταίων χρόνων έφερε στην κοινωνία».

Αποχαιρετώντας τον Βασίλη Δεδούση, ας τον φανταστούμε να απευθύνεται στους νεωτέρους, όπως ο Κωστής Παλαμάς στους στίχους του:

«[…] Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
Όπως το βρεις κι όπως το δης να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα
Και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
…
Κι αν αγαπάς τ’ ανθρωπινά κι όσα άρρωστα δεν είναι,
Ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν
…
Φτάνει μια ιδέα να στο πη, μια ιδέα να στο προστάξη,
Κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θάναι πάνω απ’ όλα».
Αυτό ας υποσχεθούμε στον Βασίλη Δεδούση. Να κάνουμε τον ανθρωπισμό του «κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί».